Album: Konstelacja Lodu (2003)

Gdzie Bogowie S¹ Jak Bracia I Siostry...


[Where The Gods Are Like Brothers And Sisters...]

Œniê o mroŸnych latach zatraconych w czasie
Sen g³êbok¹ wizj¹ w uœpionych tysi¹cleciach
Lustra pe³ne krawêdzi - stopione jak szk³o
Bez formy w harmonii, g³êbia w jasnym blasku

Niebo coraz bledsze, nabiera sinej barwy
A gwiazdy wci¹¿ œwiec¹ nad nami
Wiem, ¿e wkrótce znów wzejdzie s³oñce
Czuj¹c to w dreszczach budzê siê

Wicher rzeŸbi rysy na twarzy
A ciemne chmury s¹ w nieœwiêtym sercu
Jak d³uga zima, tak walka o ¿ycie
Jak ciemny œwiat, tak mniej œwiat³oœci

Noc domem milczenia, ciemnia dotyka losu
Ksiê¿yc przetapia szk³o, daje œwiat³oœæ nadziei
A grzeszny pielgrzym szybuje w galaktyce
A lustra nic nie widz¹, wszystko stoi w miejscu

Królestwo poznania jest ju¿ niedostêpne
A grzesznik mknie przez lata œwietlne
I cierpi¹ te serca, a s³oñce nie ¿yje
Ca³a œwiat³oœæ umiera, radoœæ schodzi i zguby nabiera...

Wieczór pe³en jest czarnego nieba
Na bia³ej ziemi le¿y cia³o me
Spowite w ca³un krwi i potu
Tam z ¿yciem zatañczy³a œmieræ

Rozchylam usta by czuæ jej zimny smak
Jeden oddech, jedno s³owo, jedna obietnica
I tak zape³niê przestrzeñ wielk¹
Bo œmieræ jest zawsze wybawieniem

Gwiazda ¿ycia na wysokiej skale
Na krañcach œwiata s³oñce ju¿ wschodzi
Odp³ywam w chwale ³odzi¹ do krainy
Gdzie bogowie znowu s¹ jak bracia i siostry...