Geceler Günlerimi Gömer Sözleri

Geceler kör karanlık, geceler zindan, geceler derya bana!
Yalnızlık ise bedenime bir zincir; zincir! Bu ilk kaçışım
benim, bu ilk büyük yenilgim, bu ilk yıkılışım benim!
Kaygı
yok, beklenti yok, sevinç, umut yok. Sadece kuru soğuk
içime işleyen! Sen, ben bir martı gibi kanat çırparken,
yüreğini verdin bana! Sevincini, umudunu, gözyaşlarını
tükettin hem de yanı başımda! Ben ise uslanmaz; başka
sevdalar; başka kavgalar, başka savaşlar, başka davalar
peşinde! Ben, düşlenen cennetin peşinde...
Ben, bu dünya kökten değişir sanmıştım; kanmıştım,
yanılmıştım! Oysa değişen tek benim çöken omuzlarım!
Neden;
bu yitip gitmeler neden? Neden bu yükselen çığlıklar
dinmez? Peki söyle neden aldığım yenilgiler? Sonu gelmez
sandığım bu koca yıllar, tıpkı bir nehir gibi akıp gitti
elimden. Geriye kalan tek elimdeki çiçekler. Sonsuzluğun
sesine aşık olan şimdi ben; köşemde bekleyen hep şimdi
seni
yine ben! Yaram derin; yaram delirtir, yaram öldürür!
Gidişimin dönüşü, gözyaşımın sonu yok! Geceler günlerimi
gömer karanlığına. Geceler benim kapım, geceler pencerem.
Ya sen sevgilim? Sen benim sevincime, benim kavgalarıma,
benim göz yaşlarıma, benim acılarıma tanık olan sevgilim!
Peki sen söyle? Ya sen sevgilim! Ya sen beni geride
bıraktığın bu yolun söyle beni neresine, ne zaman gömdün?
Geceler günlerimi gömer karanlığına. Geceler benim kapım,
geceler pencerem.
Bırak, döne dursun akbabalar. Bırak, dibe vursun
alttakiler! Çabaları boşuna; ancak ölü bedenime sahip
ocaklar!